AKTUALNOŚCI

Choć średniowiecze lubuje się symbolach, ówcześni kompozytorzy potrafili żywo, powiedzieć można expressis verbis, ilustrować muzyką teksty swych utworów. Najlepszą inspiracją do muzycznych ilustracji był świat odgłosów natury. W XIV-wiecznej muzyce francuskiej są to przede wszystkim ptasie śpiewy, stanowiące tło dla wyidealizowanego świata miłości dwornej. To tutaj imitacja śpiewu słowika oznacza jednocześnie stan nieszczęśliwego zakochanego, który odrzucony przez swą wybrankę jest oci oci oci, czyli zabity. Zupełnie inaczej śpiewali wówczas Włosi. Również o miłości, ale o jej cielesnym spełnieniu, a jej tłem był, bynajmniej nie idealizowany, świat rzeczywisty. Kompozytorzy z rozmachem malują dynamiczne sceny polowań, pożarów etc. w specjalnie do tego celu stworzonych imitacyjnych formach zwanych caccia, czyli polowanie. Muzycznej ilustracji podlegają: szczekanie psów, granie rogów i innych instrumentów muzycznych, okrzyki myśliwych, nawoływania sprzedawców, strażaków, a wszystko w szybkim tempie gonitwy głosów. Od muzycznej ilustracji nie stronią inne formy włoskiej muzyki wielogłosowej XIV wieku - ballata i madrygał. Formy te są bardziej wystudiowane, choć podobnie jak caccia inspirują się światem rzeczywistym, preferują filozoficzną refleksję i subtelny dowcip, nie stroniąc od wirtuozerii.